به گزارش خبرنگار دیوانگاه،در اعتقادات عامه مردم مسلمان است که شب جمعه آخر سال به عبارتی پنجشنبه آخر سال، اهل قبور و ارواح مردگان باید زیارت شوند و آنان در این شب‌ها و منتظر و بر بام خانه های خود در آمده تا که بازماندگان به نامبیدار خیرات آنها خیرات دهند و هم چنین مرسوم است در چنین شبهایی در بازماندگان آنان نذر می دهند و درگورستان‌ها بر سر قبر عزیزان شمع یا چراغ روشن می کنند.
ایرانیان باستان نیز چنین رسمی داشتند در مناسبت‌هایی بازماندگان یاد و خاطره درگذشتگان را گرامی می‌داشتند. یکی از اینگونه مناسبت‌ها در روزهای پنجه بوده است و بدین معنی که یک روز از پنج روز پایان سال را به برزگداشت درگذشتگان اختصاص داده و اعتقاد داشتند که فروهر نیاکان (روح درگذشتگان) در چنین روزی انتظار بازماندگان را می‌کشند و به اصطلاح چشم براه هستند.
به همین منظور مردم در محل دفن اجساد درگذشتگان خود دور هم جمع شده و با تقسیم انواع خوردنی و پاشیدن آب، روان مردگان خود را شاد می‌ساختند. این رسم با رواج اسلام در بین ایرانیان همچنان ادامه یافت و رنگ و بوی اسلامی بخود گرفت و ایرانیان همان آداب را با تغییراتی درشب جمعه آخر سال تا کنون برگزار می کنند
ابوریحان درباره پنجه یا پنجشنبه آخر سال می نویسد : « ... هر یک از ماه های فارسی سی روز است و از آن جا که سال حقیقی سیصد و شصت و پنج روز است، پارسیان پنج روز دیگر سال را " پنجی " و " اندرگاه " گویند. سپس این نام تعریب شده و " اندرجاه " گفته شد و نیز این پنج روز دیگر را روزهای مسترقه نامند، زیرا که در شمار هیچ یک از ماه ها حساب نمی شود ....»
این پنج روز را که همزمان با یکی از شش " گهنبار " است، جشن می گرفـتـند. مراسم پنجه تا سال 1304، که تقویم رسمی شش ماه اول سال را سی و یک روز قرار داد، برگزار می شد.
یکی از صورتهای برجا مانده این رسم کُهن، در شهر و روستا، و در " پنجشنبه آخر سال " به گورستان رفتن است، به ویژه خانواده هایی که در طول سال عضوی را از دست داده اند. رفتن به زیارتگاهها و " زیارت اهل قبور "، در پنجشنبه - و نیز، روز پـیش از نوروز و بامداد نخستین روز سال - رسمی عام است. در این روز، خانواده ها خوراک ( پلو خورش )، نان، حلوا و خرما بر مزار نزدیکان می گذارند و بر مزار تازه گذشتگان شمع، یا چراغ روشن می کنند. در برخی از شهرهای ایران، روز پیش از عید، خانواده های عزادار، از خویشان و نزدیکان با غذا و حلوا پذیرایی می کنند و در سر مزار جمع می شوند. و نیز رسم است که ایرانیان در موقع سال تحویل، به زیارت قبر امامان و امامزادگان میروند.
احترام مردگان، گویای نوعی تعادل در زندگی است و پیام آن این است که شادی و غم در کنار هم قرار دارند و در اوج شادی نباید از اندوه و جدایی و ترک دنیا و متعلقات آن غافل بود. پس از تحویل سال هم، ایرانیان به پاس احترام به مردگان و بازماندگان آنها، ابتدا به خانه کسی میروند که تازگی عزیزی را از دست داده است.
بعضی افراد در انتهای سال جاری یا اولین لحظات سال جدید به زیارت امامزاده ها یا قبور میروند و سعی میکنند لحظه تحویل سال را در آن مکان مقدس سپری کنند. عقیده خیلی ها بر این است که شروع سال در معیت یک امام یا امامزاده، گره از کارها میگشاید و زمینه های کسب سعادت و مکنت را فراهم می آورد.
به طور کلی تکریم مردگان، اهل قبور و زیارت قبور ائمه، وجه دینی و مذهبی هویت را نشان میدهد و حاکی از این است که بین شادی و غم و نیز میان زندگی و مرگ پیوندی برقرار است و شناخت این پیوند هنگامی دست میدهد که سال جدید با ذکر نیکی و بسط عمل صالح، شروع شده و خاتمه پذیرد.
حال با پشت سر گذاشتن یک سال و فرا رسیدن ایام نوروز، به بهار و سال جدید سلام می دهیم و همین کار را هم با اهل قبور در پنجشنبه آخر سال انجام می دهیم و حتی بسیاری از افراد در لحظه تحویل سال در مزار شهدا و درگذشتگان خود به سر می برند و معنی این حرکت می تواند این باشد که هر چند گذشتگان دستشان ازدنیا کوتاه است، اما برای ما همچنان بهاری هستند و در یاد وخاطره ما همیشه زنده اند و قطعاً روح گذشتگان هم با این حضور بر سر مزارشان شاد خواهد شد و این سنت را باید از سنت های ارزشمند مردم کشورمان دانست
آئین پنجشنبه آخر سال در هرسین نیز همزمان با سراسر ایران و برگرفته از فرهنگ ایرانی اسلامی برگزار می شود و مردم شهرستان در این روز به زیارت مزارشهدا و به خصوص شهدای گمنام شهرستان می روند.
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد