پرخاشگري در کودکان به عنوان يك آسيب اخلاقي اگر كنترل نشود مي تواند عواقب زيانباري داشته باشد. اما بد نيست اول بدانيم دقيقا علل پرخاشگري در کودکان چيست.
دکتر محسن بابایی مشاور خانواده و مدرس دانشگاهدر گفتگو با دیوانگاهدر خصوص علل پرخاشگری در کودکان اظهار داشت: پرخاشگری در کودکان علل متنوعی ممکن است داشته باشد از علل ژنتیکی تا علل فراروانشناختی اما آنچه به طور کلی و عمومی سبب پرخاشگری کودکان است این است که به دلیل سادگی سیستم روانی کودکان و عدم رشد و پیچیدگی روانی ناشی از ناپختگی سیستم عصبی مرکزی و پردازش اطلاعات یا همان کمبود توان استدلال منطقی ؛ آنها کاملا وابسته به محیط هستند.
وی افزود: محیط زندگئ خانوادگی در درجه اول و محیط مدرسه در مرحله بعد . محیطی که پرخاش را شجاعت و دعوا را مردانگی معرفی میکند ؛ محیطی که وقتی بچه ها پای صحبت بزرگسالان می نشینند اغلب صحبت از رشادت ها و درگیری های فیزیکی بزرگان قوم در گذشته می شود.
مشاور خانواده و مدرس دانشگاه خاطرنشان کرد: از اینجا با خود می اندیشد چکار بکند در فامیل و قوم مورد تحسین قرار میگیرد ؟ معلوم است برازندگی و درشت نمایی و پرخاش جسمی ! این را همه ما در اطرافمان میبینیم وقتی کودکی کتک میخورد و در یک دعوا مغلوب میشود اغلب سرزنش میشود و میشود یک فرهنگ برای تشویق شدن باید برنده بود.
بابایی در ادامه اظهار داشت: عامل اساسی محیطی دیگر کنترل و سخت گیری زیاد از طرفی و یا آسان گیری زیاد به فرزندان است .در توضیح این قضیه همین بس که برده ظلم دیده هر آن امکان طغیان دارد و پادشاهی که رنگ ناکامی ندیده تحمل مخالفت ندارد و نتیجه هر دو میشود پرخاش.
وی در پایان تصریح کرد: یگانه راه پیشگیری از پرخاشگری کودکان سالم سازی عاطفی فضای خانواده به دنبال شرکت والدین در کلاس های فرزند پروری است و بس.، امید به فرهنگ سازی یادگیری تربیت فرزند در جامعه اسلامی .
خانم محبوبه ملکی روانشاس بالینیدر گفتگو با دیوانگاهدر خصوص علل این رفتار در کودکان اظهار داشت: پرخاشگری در کودکان یکی از مشکلات بیشتر خانواده های امروزی است، مشکلی که اگر برطرف نشود، تاثیرات زیادی در زندگی کودک و خانواده خواهد گذاشت، برای درمان پرخاشگری در کودکان اولین گام این است که نوع پرخاشگری آنها و علت آن را شناسایی کنیم؛ و پرخاشگری را به صورت موردی برطرف نماییم.
وی افزود: در مورد کودک پرخاشگری که الگو پذیری عامل این گونه رفتار او بوده، باید روی الگوی کودک کار کرد و راه های دیگری جز پرخاشگری را به آن الگو آموخت.
این روانشاس تصریح کرد: اگر پرخاشگری در اثر ناکامی به وجود آمده باشد، بایستی کودک ناکام را در رسیدن به اهداف مطلوب و دوست داشتنی کمک کنیم.
خانم ملکی در ادامه اظهار داشت: در مواردی که علت پرخاشگری اضطراب است، باید از نگرانی درونی و اضطراب کودک مطلع شویم و البته ورزش کردن هم برای این کودکان بسیار مؤثر است و باعث تخلیه هیجانی می شود.
وی افزود: در کشمکش های درونی بایستی کودک را از حالت دوگانگی خارج ساخت. کمک به کودکان در تصمیم گیری، باعث می شود که بیاموزند به حالت های دوگانه درونی خود پایان بخشند.
این روانشناس خاطرنشان کرد: در پاره ای از موارد، کودک افسرده پرخاشگری شدیدی از خود نشان می دهد. در این میان لازم است به این نکته پی ببریم که او چه چیز دوست داشتنی را از دست داده و چگونه می شود مورد از دست رفته را برای او جبران کنیم.
خانم ملکی در ادامه اظهار داشت: در مورد پرخاشگری، شیطنت و مصرف دارو بایستی حتماً با پزشک متخصص ارتباط داشته باشیم تا کودک از نزدیک مورد معاینه قرار گیرد.
وی افزود: هنگامی که کودک قربانی خشونت در مدرسه شده است، بایستی با مسئولان مدرسه صحبت کنیم و لازم است که ایشان طبق قانون و مقررات خاص با کودکان خشونت گرا برخورد کنند؛ و نیز کودکانی را که قربانی خشونت شده اند براساس رفتارهای خوبشان مورد تشویق و تأیید قرار دهند.
این روانشناس بالینی تصریح کرد: چنانچه نوع پرخاشگری کودک خصمانه است، بایستی کودک را از آزار و اذیت کردن دور کنیم تا مجبور نباشد برای تلافی و انتقام، افراد دیگر را اذیت کند؛ و اگر پرخاشگری از نوع وسیله ای است، بایستی راه های دیگری را جهت مطرح کردن کودک برگزینیم تا او ناچار نباشد از روش خشونت برای جلب توجه استفاده کند.
نتیجه گیری:
به طور کلی خشونت و پرخاشگری بیشتر عامل بیرونی دارد و فقط در موارد خاص به علل درونی مربوط می شود. والدین در درجه اول، بایستی محرک های محیطی را که باعث تحریک خشم و ایجاد خشونت در فرزندشان می شود شناسایی و سپس برای رفع آن به کمک روان شناسان و متخصصان اقدام نمایند.
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد