به گزارش دیوانگاه به نقل از راه دانا؛ دور چهارم گفتگوهای غیر مستقیم ایران و آمریکا در حالی برگزار شد که همچنان ایالات متحده تاکید دارد که ایران نمی تواند از حق تکنولوژی صلح امیز غنی سازی اورانیوم بهره مند شود.
این رویکرد واشنگتن در حقیقت نقض صریح معاهده ان پی تی است. بر اساس معاهده ان‌پی‌تی، کشورهای عضو، صرفاً متعهد به برخی الزامات نیستند، بلکه از حقوقی بنیادین برخوردارند که هیچ کشور یا دولتی نمی تواند آن‌ها را زیر سؤال برد.
تلاش ایالات متحده برای نعل وارونه زدن در پرونده هسته ای ایران در حالی است که آمریکا در حال مذاکره با عربستان برای پذیرش صنعت غنی سازی در عربستان است.
استاندارهای دوگانه غرب شاید نسخه موقتی برای فضاسازی های رسانه ای و راه اندازی جنگ روانی باشد اما نمی تواند زمینه ساز این باشد که کاخ سفید همزمان در مورد حق غنی سازی در ایران و عربستان دو موضع کاملا متناقض داشته باشد.
موضع جمهوری اسلامی ایران تنها یک چیز است آن هم برخورداری از حق قانونی غنی سازی صلح آمیز هسته ای، ایران بارها اعلام کرده است از مسیری که تا به امروز آمده عقب نشینی نخواهد کرد و تحت هیچ شرایطی حاضر به تعطیلی فعالیت های هسته ای خود نیست.
در چنین شرایطی ایده راه اندازی کنسرسیوم مشترک منطقه ای با عربستان سعودی اما شاید بیش از هر چیز یادآور خاطره تلخ سرمایه گذاری 1میلیارد دلاری محمدرضاشاه پهلوی در کنسرسیوم اورودیف در فرانسه باشد. اقدامی که حق 10 درصدی غنی سازی را برای ایران در نظر گرفت اما هیچ درصدی از این معاهده نصیب ملت ایران نشد.
نیویورک‌تایمز در این باره مدعی شده است یکی از طرح های روی میز مذاکرات، پیشنهادی است که بر اساس آن، تأسیسات هسته‌ای ایران تحت پروژه‌ای مشترک با آمریکا یا کشور سومی مانند عربستان اداره شود تا از این طریق لایه‌ای امنیتی برای تضمین صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شود.
قرارداد اورودیف مصداق رسوایی فرانسه در پرونده هسته ای ایران
قرارداد اورودیف را می توان یکی از مصادیق رسوایی فرانسه در عمل نکردن به معاهدات خود نسبت به ایران دانست.
در سال 1974 ایران وامی به مبلغ یک میلیارد دلار به کمیساریای انرژی اتمی فرانسه داد. از این وام برای ساخت کارخانه غنی‌سازی اورانیوم متعلق به کنسرسیوم اورودیف در تریکاستن استفاده شد. در مقابل ایران صاحب ۱۰٪ از سهام این کارخانه شد.
اگرچه این معاهده برای طرفین لازم الاجرا بود اما، با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران فرانسه به بهانه های مختلف از اجرای تعهدات خود سر باز زد.
بر اساس قرارداد ایران و فرانسه می بایست 10 درصد فراورده های کارخانه غنی سازی اورانیوم فرانسه به ایران تعلق می گرفت و از هر 10 کارمند این کارخانه نیز یک نفر باید از ایرانیان انتخاب می شد و از این گذشته ایران می بایست به اندازه سهامش از کارخانه در سود آن نیز شریک می شد که هیچ کدام محقق نشد.
در سال 88 فرانسه اعلام کرد که 10 درصد از سهام کارخانه اورودیف متعلق به ایران است اما، به خاطر تحریم ها امکان انتقال اورانیوم غنی شده این کارخانه به ایران وجود ندارد این کشور اما نگفت چرا در سالهای قبل از تحریم ایران فرانسه به تعهد خود عمل نکرده و حق ایران را از سهم 10 درصدی در این کشور پرداخت نکرده است.
حالا اما با پیشنهاد راه اندازی کنسرسیوم مشترک هسته ای بین ایران و آمریکا و یا عربستان، باز هم بدعهدی دولت های غربی و حکومت های حامی این جریان در منطقه برای ملت یادآور شد. حق غنی سازی هسته ای ایران جز حقوق بی قید و شرطی است که جمهوری اسلامی ایران می تواند همچون سایر کشورهای عضو ان پی تی از آن برخوردار باشد.
اصل در روابط بین الملل ما بی اعتمادی به غرب است
سیامک باقری کارشناس مسائل هسته ای و بین الملل در گفتگو با دانا با اشاره به اینکه آنچه پیرامون مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا در جریان است با آنچه در رسانه ها مطرح می شود فاصله زیادی دارد و ایده پیوستن به یک کنسرسیوم مشترک نیز در حد یک گمانه زنی است که بیشتر از سوی جریانی که موافق پرونده هسته ای ایران نیستند مطرح می شود.
وی با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی ایران در ادوار مختلف مذاکرات متعددی داشته و توافقات گوناگونی را امضا کرده است اما همواره با بدعهدی طرف های غربی مواجه شده ادامه داد: ایده کنسرسیون مشترک در فعالیت های هسته ای جز خطوط قرمز ایران است و نه تنها در این دوره از مذاکرات بلکه در مذاکرات قبلی هم مطرح بوده است اما ایران هیچگاه آن را نپذیرفته است.
این کارشناس مسائل بین الملل و هسته ای با اشاره به تجربه سرمایه گذاری ایران در اورودیف فرانسه ادامه داد: براساس این توافقنامه 10 درصد از سرمایه ای شرکت متعلق به ایران بود اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی فرانسه هیچ گونه همکاری در این زمینه با ما نداشت و تا کنون نیز ثروت و دارایی ما را برنگردانده است.
باقری تصریح کرد: در سال 86 هم این مسئله را تجربه کردیم چرا که برای رادیو داروها از غرب درخواست سوخت کردیم اما به بهانه های مختلف آن را در اختیار ما قرار ندادند و در برجام نیز با وجود آنکه سازمان ملل پشتوانه توافق صورت گرفته بود رئیس جمهور آمریکا آن را پاره کرد و به طور یک طرفه از برجام خارج شد، در چنین شرایطی چگونه می توانیم بنای اعتماد به غرب را گذاشته و ایده کنسرسیون هسته ای را بپذیریم.
وی با اشاره به اینکه چه تضمینی وجود دارد که عضو کنسرسیوم شویم و در صورت نیاز به سوخت رادیو داروها، طرف های ما آن را در اختیارمان قرار دهند تاکید کرد: اصل در روابط بین الملل ما بی اعتمادی به غرب است و معتقدیم طرح چنین ایده ای پروپاگاندای غرب برای ادراک سازی است.